Σκέψεις στο ξεκίνημα της νέας κυνηγετικής χρονιάς…

Κείμενο: Θανάσης Κυριτσακας

Φωτο: Ν. Φωτακόπουλος

Η φιλοσοφία του κυνηγιού και κατ’ επέκταση η κουλτούρα και η συνείδηση, δεν διαμορφώνεται αποκλειστικά και μόνο απ’ την νομοτέλεια του «Νόμου περί Θήρας» και της ρυθμιστικής γενικότερα. Η ρυθμιστική κανονίζει τις μέρες και τα μέσα διεξαγωγής του κυνηγιού, τα επιτρεπόμενα θηράματα και τον αριθμό τους, ίσως και άλλα θέματα που δεν έχουν σχέση με τη λεπτότητα και τη διακριτικότητα της γενικής συμπεριφοράς των κυνηγών.

Το κυνήγι σαν υπαίθρια δραστηριότητα έχει προεκτάσεις κοινωνικές, οικονομικές, πολιτιστικές…

Δεν είμαστε καλοί κυνηγοί επειδή μόνο και μόνο σεβόμαστε τους νόμους και δεν παρανομούμε, γιατί αυτό το θέμα έτσι κι αλλιώς είναι η αναγκαία και ικανή συνθήκη για τη σωστή διεξαγωγή της κυνηγετικής δραστηριότητας.

Από δω και πέρα για την δημιουργία μιας υγιούς κουλτούρας και παιδείας, χρειάζεται η υπέρβαση των ίδιων των κυνηγών, σε λεπτά θέματα συμπεριφοράς προς το θήραμα και τη φύση γενικότερα.

Μπορούμε να αναφέρουμε πολλές περιπτώσεις υγιούς κυνηγετικής συμπεριφοράς, που ανεβάζουν και αναπτύσσουν το επίπεδο και την παιδεία.

Κυνηγετική διαχείριση

– Γνωρίζουμε όλοι ότι η ορεινή πέρδικα βρίσκεται σε φθίνοντα πληθυσμιακά επίπεδα. Βρίσκουμε π.χ. στο βουνό ένα κοπαδάκι των 5-6 ατόμων. Δεν πρέπει να το αποδεκατίσουμε σκοτώνοντας τις τέσσερις σήμερα και αύριο τις υπόλοιπες δυο, αλλά το σωστό και πρέπον είναι να καρπωθούμε 1-2 πέρδικες και τις υπόλοιπες να τις αφήσουμε για αναπαραγωγή.

– Οι ιχνηλάτες μας κυνηγούν ένα λαγουδάκι του μισού ή ενός κιλού. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να το τουφεκίσουμε.

– Επίσης στο κυνήγι του αγριογούρουνου χρειάζεται επιλεκτική κάρπωση απαραίτητα. Δεν πυροβολούμε ποτέ την αρχηγό του κοπαδιού και τις θηλυκές, παρά μόνο τα μικρά και σε ποσοστό 60% με 70%. Είναι η άριστη κάρπωση που θα επιτρέψει αφ’ ενός τις θηλυκές να γεννήσουν την ερχόμενη άνοιξη και να μας δώσουν μεγάλο αριθμό ζώων, τα δε εναπομείναντα μικρά να συνεχίσουν την ισορροπία του κοπαδιού με την μελλοντική αναπαραγωγή.

– Ένα μεγάλο θέμα είναι τα λεγόμενα «επιβλαβή» που έχουν χριστεί «θηρεύσιμα» απ’ τη ρυθμιστική. Καλώς ή κακώς δεν έχει σημασία πλέον. Είναι παράδοξο το φαινόμενο που συμβαίνει στην Ελλάδα. Όλοι μας κυνηγάμε μόνο τα θηράματα που «τρώγονται» και κανείς δε ασχολείται κυνηγετικά με τα επιβλαβή, που μας κάνουν την μεγαλύτερη ζημιά. Δεν διαθέτουμε ούτε ένα φυσίγγι για τις καρακάξες και τις κουρούνες, που όλοι συναντάμε έστω και τυχαία στην ύπαιθρο.

Αντίθετα, σ’ όλες τις άλλες χώρες της Ευρώπης, τα επιβλαβή αποτελούν το κύριο κυνήγι πολλών κυνηγών. Μεμονωμένοι κυνηγοί και κυρίως οργανωμένες ομάδες ασχολούνται αποκλειστικά με το κυνήγι της αλεπούς, του κουναβιού και άλλων αρπακτικών.. Να μη μας ξενίζει λοιπόν όταν λέμε πως το κυνηγετικό επίπεδο των άλλων είναι ανώτερο απ’ το δικό μας, γιατί η διαφορά της κυνηγετικής φιλοσοφίας τους είναι εμφανής και δεν επιδέχεται σύγκριση. Το κυνήγι στην Ευρώπη αντιμετωπίζεται σαν υπαίθρια δραστηριότητα με πολλές παραμέτρους που έχουν σχέση με παράδοση, τον πολιτισμό, την ποιότητα και τον τρόπο ζωής.

– Ένα άλλο σημαντικό θέμα είναι η κυνολογική παιδεία και η ανάπτυξη της κυνοφιλίας. Έχουμε χρέος να διατηρούμε την καθαροαιμία των κυνηγετικών φυλών και να φροντίζουμε για την βελτίωση, την ανάπτυξη και την διατήρησή τους στα πρότυπα μορφολογίας και τρόπου εργασίας. Η επιλεκτική αναπαραγωγή, η δήλωση της γέννας, η συμμετοχή σε εκθέσεις και αγώνες είναι παράγοντες που δρουν μόνο θετικά στην διατήρηση και βελτίωση των φυλών. Τρανταχτό παράδειγμα ο «Ελληνικός Ιχνηλάτης», που κινδύνεψε να εξαφανιστεί με την αλόγιστη διασταύρωσή του.

Η συμπεριφορά του κυνηγού.

– Η ευγένεια και ο σεβασμός μεταξύ των κυνηγών προάγει επίσης το κυνηγετικό επίπεδο, που αντανακλά και στο κοινωνικό σύνολο. Το κυνήγι είναι ίσως η μοναδική δραστηριότητα που καταργεί τις «κοινωνικές τάξεις» και λειτουργεί σαν μέσον αρμονικής συνύπαρξης διαφορετικών ανθρώπων.

– Είναι γεγονός πως μια ατασθαλία ενός αλόγιστου κυνηγού, στιγματίζει αρνητικά όλο το σύνολο των κυνηγών στα μάτια του κόσμου, γι αυτό ο καθένας από μας όταν έχει το όπλο στον ώμο, δεν πρέπει με κανένα τρόπο να εκθέτει αρνητικά στο κοινωνικό σύνολο την κυνηγετική κοινότητα.

– Είμαστε αγρευτές της φύσης και όχι διακορευτές. Παίρνουμε τόσο όσο χρειάζεται και φροντίζουμε πάντα για την μελλοντική ισορροπία.

Πρέπει με κάθε τρόπο να διευρύνουμε τους κυνηγετικούς ορίζοντες με θετική σκέψη και σωστές ενέργειες, που θα προάγουν το κυνήγι σαν φυσιολογική κοινωνική δραστηριότητα, όπως τόσες άλλες.