Τα …ανόμοια ζευγάρια!

Κείμενο: Νίκος Φωτακόπουλος

Φωτο: Νίκος & Νάσος Φωτακόπουλος

Μπορεί κάποιος κυνηγός να κυνηγάει με ένα ηπειρωτικό και έναν αγγλικό σκύλο ταυτόχρονα; Ταιριάζει ο τρόπος εργασίας τους ή το αποτέλεσμα θα είναι αρνητικό για την τσάντα; Μην βιαστείτε να απαντήσετε γιατί μπορεί να πέσετε έξω. Ειδικά αν βασιστείτε μόνο σε όσα γράφουν τα εγχειρίδια, ή σε κυνοφιλικές δογματικές απόψεις…

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή και ας δούμε κάποιες από τις πιθανές παραμέτρους που μπορούν να επηρεάσουν αυτό τον συνδυασμό, είτε θετικά είτε αρνητικά. Και πρώτα από όλα να δούμε τις βασικές διαφορές ανάμεσα στις Αγγλικές φυλές (Πόιντερ και Αγγλικό Σέττερ) και στις ηπειρωτικές που είναι συνήθως τα Μπρετόν τα Κούρτσχααρ ή τα Ντράχτααρ. . Τις άλλες βρετανικές (και όχι αγγλικές) φυλές που είναι τα Ιρλανδικά και τα Γκόρντον τις κατατάσσουμε, λιγάκι αυθαίρετα, σε μια ενδιάμεση κατηγορία, με την έννοια πώς είναι πολύ διαφορετικά από τα Πόιντερ ή τα Αγγλικά Σέττερ (ειδικά τα Γκόρντον), τουλάχιστον σε ότι αφορά την ακτίνα της έρευνας.

Διαφορές ταχύτητας

Θεωρητικά λοιπόν οι Αγγλικές φυλές είναι πιο ταχυκίνητες και έχουν μεγαλύτερη ακτίνα έρευνας από τα Κούρτσχααρ και τα Μπρετόν. Και αυτό είναι μια αλήθεια που όμως δεν είναι και κανόνας τουλάχιστον όταν μιλάμε για άτομα και όχι για φυλές. Ένα Κούρτσχααρ μπορεί να είναι πιο γρήγορο από ένα ή πολλά Πόιντερ, και αυτό γιατί πέρα από τα ατομικά χαρακτηριστικά μπορεί να υπάρχουν πολλές άλλες επίκτητες αιτίες όπως είναι π.χ. η ηλικία, η φυσική κατάσταση, ή η εμπειρία. Διαφορετικά κυνηγάει ένας σκύλος στα δύο του χρόνια και διαφορετικά στα οκτώ του. Όπως διαφορετικά κυνηγάει ένας έμπειρος σκύλος τα ορτύκια και τις μπεκάτσες, σε σχέση με τις πέρδικες ή τα μπεκατσίνια. Πολλά σκυλιά προσαρμόζουν την ακτίνα της έρευνάς τους ανάλογα με το θήραμα και τις εδαφικές συνθήκες. Υπάρχουν όμως και πολλά που δεν καταλαβαίνουν τίποτα και καταπίνουν τα βουνά, τους κάμπους, τους βάλτους και τα χιλιόμετρα, ανεξαρτήτως εδάφους και συνθηκών. Και δεν είναι μόνο οι προαναφερθέντες λόγοι που κάνουν ένα σκύλο να έχει προσαρμοζόμενη έρευνα. Μπορεί να υπάρχουν και πολλές ακόμα άλλες αιτίες.

Θυμάμαι μια σκύλα μου (Αγγλικό Σέττερ) που γέννησε για πρώτη φορά στα τρία της χρόνια. Μέχρι τότε ήταν άπιαστο …σκυλί. Κυνηγούσε σε αρκετά μεγάλη ακτίνα έρευνας, αλλά πάντα με σύνεση και με πολύ καλή συνεργασία μαζί μου. Όταν γέννησε και μετά από μήνες επανήλθε στα κυνηγετικά της καθήκοντα, ήταν πολύ διαφορετική. Κυνηγούσε πολύ πιο προσεκτικά ήταν πιο κοντινή, πιο μεθοδική και κυρίως… πιο αποτελεσματική. Στην αρχή απέδωσα αυτή την διαφοροποίηση στο χαλαρό της στήθος και στον φόβο της μην τραυματίσει τους μαστούς της. Με το καιρό όμως και όταν πια τίποτε στο σώμα της δεν θύμιζε την γαλουχία, αυτή συνέχισε να κυνηγάει με το νέο συγκρατημένο τέμπο της, το οποίο ομολογώ πώς προτιμούσα σε σχέση με την γρήγορη και μακρινή έρευνα που έκανε πριν την εγκυμοσύνη της. Ίσως ωρίμασε απότομα ή ίσως συνέβη κάτι άλλο στον οργανισμό της, το οποίο δεν μπορώ να το εξηγήσω. Έμοιαζε σαν να ήταν άλλος σκύλος. Και δεν ήταν θέμα αντοχής. Έγινε απλά πιο σιγανή και σαφώς πιο …συνετή στον τρόπο της έρευνας. Θα τολμήσω μάλιστα να πώς έγινε και πιο αποτελεσματική. Βέβαια δεν παίρνω όρκο πώς έγινε πιο αποτελεσματική επειδή ήταν πιο αργή, ή επειδή απλά ωρίμασε κυνηγετικά. Απλά το αναφέρω. Όπως θα αναφέρω και κάτι ακόμα. Δεν είχα κανένα πρόβλημα να κυνηγάω με ένα γρήγορο Σέττερ και με ένα …κοντινό. Ήταν και τα δύο Σέττερ, αλλά θα μπορούσε να είναι ένα αγγλικό και ένα ηπειρωτικό σκυλί. Το ένα κάλυπτε μεγαλύτερες αποστάσεις και έδαφος και το άλλο τα πιο βατά και κοντινά εδάφη. Ομολογώ πώς ένοιωθα καλύτερα βλέποντας να καλύπτεται το έδαφος από δύο σκύλους διαφορετικής εμβέλειας και νοοτροπίας.

Προτεραιότητα στη συνεργασία

Και μην μου πείτε πώς αυτό δεν συμβαίνει με τους περισσότερους κυνηγούς, που κυνηγούν με δύο σκύλους ταυτόχρονα. Είτε δύο Πόιντερ έχεις, είτε δύο Επανιέλ, σπάνια έχουν και οι δύο σκύλοι την ίδια …εμβέλεια ή την ίδια διάρκεια. Είτε λόγω ηλικίας, είτε λόγω νοοτροπίας, είτε γιατί μετά από μισή ή μία ώρα κυνηγίου οι βοηθοί μας διαφοροποιούν τον τρόπο εργασίας τους. Φυσικά κανένας κυνηγός δεν συνταξιοδοτεί τον σκύλο του αν η ακτίνα της έρευνας και η ταχύτητα του δεν ταυτίζεται με τα πρότυπα και τις υποδείξεις των Ομίλων φυλών.

Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πολλά ακόμα παραδείγματα που ακυρώνουν στην πράξη τις θεωρίες περί ασυμβατότητας στην εργασία ανάμεσα σε αγγλικές και ηπειρωτικές φυλές, αλλά μάλλον δεν έχει και τόση σημασία να επεκταθούμε άλλο.

Δυστυχώς έχει καλλιεργηθεί ένα μύθος γύρω από τις φυλές φέρμας και ένας ..ρατσιστικός διαχωρισμός, ο οποίος δεν επιτρέπει την κατοχή σκύλων από τις δύο κατηγορίες. Και αυτός ο μύθος έχει να κάνει από την μία πλευρά με τις γρήγορες αγγλικές φυλές και από την άλλη με τις «αργές» ηπειρωτικές. Όμως όλα αυτά είναι θεωρίες, και περισσότερο θεωρίες των αγώνων. Όποιος όμως έχει παρακολουθήσει αρκετούς αγώνες ηπειρωτικών θα δει πώς κάθε άλλο παρά αργά είναι τα περισσότερα Μπρετόν ή τα Κούρτσχααρ. Βέβαια δεν κάνουν και δεν πρέπει να κάνουν Μεγάλη Έρευνα, αλλά όπως λέει και ένας πολύ καλός φίλος «όταν μιλάμε για κυνήγι μιλάμε για κυνήγι και όχι για Αγώνες και μάλιστα Μεγάλης Ερευνάς». Καταλήγοντας, ο γράφων θα κατέληγε πώς το ερώτημα αν συνδυάζεται σε ζευγάρι ένα Πόιντερ με ένα Κούρτσχααρ, έχει την ίδια ακριβώς σημασία με το ερώτημα αν ένα Κούρτσχααρ ταιριάζει με ένα Μπρετόν, ή αν ένα Πόιντερ ταιριάζει με ένα Πόιντερ.

Χρόνια προτείνω την διεξαγωγή (και) κοινών αγώνων σε ζευγάρια ανάμεσα σε Κούρτσχααρ και Μπρετόν, αλλά οι υπεύθυνοι των Ομίλων σφυρίζουν αδιάφορα και επιμένουν σε ατομικούς ξεχωριστούς αγώνες. Ίσως τότε να παίρναμε κάποιες ακόμα απαντήσεις στις θεωρίες περί αρμονίας των ζευγαριών. Όχι πώς θα τέλειωνε τότε η συζήτηση… Απλά θα είχαμε να συζητάμε περισσότερα.