Μαζικά οι ξένοι για κυνήγι στη Ρωσία!

Το κυνήγι, εκτός από Ρώσους, “μαγνητίζει” τους ξένους. Συχνά στη Ρωσία έρχονται ξένοι κυνηγοί για τα πολύτιμα «τρόπαια» και για να βρεθούν στην άγρια παρθένα φύση. Μεταξύ αυτών και Ελληνες.

Ο Αλεξέι ασχολείται με το κυνήγι από την εφηβική του ηλικία καθώς ο πατέρας του τον πήρε μαζί για πρώτη φορά σε αυτό, όταν ήταν 12 χρονών. Ζει στη Γιακουτία -στα ανατολικά της χώρας- και σύμφωνα με την παράδοση ο άντρας είναι υποχρεωμένος να ξέρει να κυνηγά, να μπορεί να εξασφαλίζει τη λεία, η οποία θεωρείται απαραίτητο συστατικό της διατροφής του. Ο νεαρός άντρας αναφέρει μια παροιμία που λέει ότι «Ο χορτοφάγος είναι κακός κυνηγός, ο οποίος δεν κατάφερε να εξασφαλίσει τη λεία».

Λόγω της απειρίας του, στο πρώτο κυνήγι τον έβαλαν να παρασύρει το θήραμα. Όπως διηγείται, τότε όλοι διαιρούνταν σε κυνηγούς και σε εκείνους που παγίδευαν τα θηράματα. Κυνηγούσαν λαγούς και κατάφεραν να σκοτώσουν 400. Οι λαγοί τότε, όπως θυμάται, ήταν αρκετοί, ενώ τώρα πολύ λιγότεροι. Στη συνέχεια μοιράστηκαν τη λεία 20 άτομα, επομένως, αυτή δεν φάνταζε για τον καθένα και τόσο μεγάλη.

Από τότε ο Αλεξέι συμμετέχει στο κυνήγι κάθε σεζόν. Διαπιστώνεται ότι το κυνήγι κρατά μόνο 20 μέρες το χρόνο, την άνοιξη και το φθινόπωρο. Αυτές οι περίοδοι του κυνηγιού έχουν οριστεί από το κράτος, προκειμένου να μην εξαντληθούν οι αριθμοί των ζώων. Ο Αλεξέι λέει ότι προσπαθεί να εξασφαλίσει άδεια από τη δουλειά, προκειμένου να πάει στην ταϊγκά.

Οι κατασκευές “σκοτώνουν” τα ζώα

Όπως εξηγεί, η σημερινή κατασκευαστική δραστηριότητα έχει επηρεάσει αρκετά τον αριθμό των ζώων. Αυτά φεύγουν, επειδή στην περιοχή άρχισαν να κατασκευάζουν μεγάλο αυτοκινητόδρομο, έσκαψαν πολλά νταμάρια, μεταφέρουν το ηλεκτρικό μέσα από την ταϊγκά, έχουν περιφράξει πολλές γαίες ως ιδιοκτησία. Ζαρκάδι, για παράδειγμα, μπορείς να δεις πολύ σπάνια, ενώ ο πληθυσμός των λαγών έχει μειωθεί και αυτός αισθητά.

Ο ίδιος δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για ξεχωριστά κυνηγετικά «τρόπαια», αν και αναφέρει ότι στη Γιακουτία έρχονται πολλοί Ρώσοι και ξένοι με σκοπό να εξασφαλίσουν μοναδικής ράτσας ζώα. Οι τοπικές αρχές μοιράζουν μερικές δεκάδες αδειών που επιτρέπουν να πυροβολήσεις σπάνια ζώα, προκειμένου να προσελκύσουν κυνηγούς στην περιοχή. Για παράδειγμα, μπορεί κάποιος να έρθει, να προσλάβει οδηγούς και να κυνηγήσει κριάρια των βουνών. Ο Αλεξέι σημειώνει ότι ο ίδιος δεν είναι ακόμη πολύ έμπειρος κυνηγός, γι’ αυτό δεν διακινδυνεύει να κυνηγήσει μεγάλα ζώα όπως άλκη (μεγάλο βόρειο ελάφι με τεράστια κέρατα) ή αρκούδα.

Πριν από μερικά χρόνια στη Ρωσία θεσπίστηκε ο νόμος σχετικά με τη «διατήρηση των κυνηγετικών πόρων» και πλέον η απόκτηση κυνηγετικής άδειας έχει γίνει πιο δύσκολη υπόθεση. Γεγονός που -σύμφωνα με τον Αλεξέι- ενοχλεί πάρα πολύ τους ντόπιους κατοίκους, οι οποίοι επί γενεές ολόκληρες κυνηγούσαν πάντα στις ίδιες περιοχές.

Απαραίτητος ο “δάσκαλος”

Ο Αλεξάντρ μένει στη Μόσχα και πηγαίνει να κυνηγήσει άλκη και αγριογούρουνα στις γειτονικές περιοχές Γιαροσλάβλ, Καλούγκα, Κοστρομά και Τβερ. Προτιμά να πηγαίνει σε τόπους κυνηγιού όπου όλα είναι ήδη οργανωμένα, με μέρη για διανυκτέρευση, με έμπειρους οδηγούς που μπορούν να εξηγήσουν την κατάσταση που επικρατεί. Συνήθως μαζεύονται μια παρέα από 8 έως 12 άτομα και μεταβαίνουν εκεί τα Σαββατοκύριακα. Στέκεται στο γεγονός ότι επιλέγουν με πολύ μεγάλη προσοχή τα μέλη της ομάδας επειδή είναι σημαντικό να εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους με τους οποίους θα βρεθείς κρατώντας όπλα σε ένα άγριο περιβάλλον. Επίσης, δεν καταναλώνουν σχεδόν καθόλου αλκοόλ σε αυτά τα ταξίδια, καθώς αυτό μπορεί να οδηγήσει σε τραυματισμούς. Αφηγείται ότι κάποτε αυτός και δυο φίλοι του πήγαν με μια άγνωστη ομάδα η οποία είχε μεγάλη έφεση στο αλκοόλ. Τότε αποφάσισαν να μην πάνε μαζί τους για κυνήγι και όπως αποδείχθηκε η απόφαση ήταν σωστή, γιατί κάποιος από αυτούς γυρνώντας από το δάσος μεθυσμένος πυροβόλησε έναν από τους συντρόφους τους στο πόδι.

Τον Αλεξάντρ μύησε στο κυνήγι ο πεθερός του, καθώς αυτός τον έπαιρνε μαζί του και τον δίδαξε για τη συμπεριφορά των ζώων. Είναι πολύ σημαντικό -αναφέρει ο Αλεξάντερ- να υπάρχει ένας σύμβουλος, γιατί ο νέος κυνηγός δεν μπορεί να καταλάβει τι ακριβώς πρέπει να κάνει με ένα όπλο στο δάσος.

Το κυνήγι είναι πολύ δημοφιλές στους Ρώσους και ασχολούνται με αυτό άτομα από διάφορα κοινωνικά στρώματα. Συγκεκριμένα, στο πιο απλό είδος κυνηγιού, αυτό των υδρόβιων πτηνών, πηγαίνουν ηλικιωμένοι, μια και η άδεια του είναι φτηνή. Ωστόσο, η διαδικασία είναι κουραστική επειδή το συγκεκριμένο κυνήγι απαιτεί πολύ περπάτημα. Υπάρχει η άδεια κυνηγιού θηρίων, αλλά στοιχίζει ακριβότερα. Για παράδειγμα, η άδεια για κυνήγι άλκης στοιχίζει περίπου 2500 δολάρια και το κόστος οι κυνηγοί συνήθως το μοιράζονται, περίπου δέκα άτομα. Σε αυτό όμως προστίθενται και τα έξοδα μετάβασης, ο εξοπλισμός και η διαμονή. Για το λόγο αυτό, με το κυνήγι θηρίων ασχολούνται άτομα με μέτριο εισόδημα. Το πιο ακριβό κυνήγι είναι αυτό των πολύτιμων θηραμάτων και οι άδειες στοιχίζουν δεκάδες χιλιάδες δολάρια. Επομένως, οι κυνηγοί στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι πλούσιοι άνθρωποι.

Παιχνίδι εκτός έδρας

Ο θηροφύλακας Αλεξέι Μπιστρόφ αναφέρει ότι στη Ρωσία για να πας σε ένα δάσος με όπλο, πρέπει να διαθέτεις τρία έγγραφα, δηλαδή άδεια εγγεγραμμένου κυνηγού, άδεια να πυροβολήσεις συγκεκριμένη κατηγορία θηραμάτων και άδεια οπλοφορίας. Αν κάποιος έρχεται σε κυνηγετική περιοχή, τότε με τα έγγραφά του θα ασχοληθούν οι τοπικοί ειδικοί. Ο Μπιστρόφ διευκρινίζει, ότι η άδεια για συγκεκριμένη κατηγορία θηραμάτων εκδίδεται με βάση τον αριθμό των ζώων στη συγκεκριμένη περιοχή. Είναι δύσκολο, για παράδειγμα, να πάρεις άδεια για να πυροβολήσεις ζώα στις κεντρικές περιφέρειες, επειδή έχουν απομείνει πολύ λίγα. Ενώ στον βορρά, ας πούμε στο Μούρμανσκ, είναι πιο εύκολο επειδή εκεί ο πληθυσμός τους είναι μεγαλύτερος.

Και Ελληνες, οι ενδιαφερόμενοι

Σύμφωνα με τον ειδικό, στους ξένους αρέσει πολύ να πηγαίνουν στη Ρωσία για κυνήγι, διότι σε αυτή υπάρχει η δυνατότητα να συμμετάσχεις στη συγκεκριμένη δραστηριότητα και την Ανοιξη, κάτι που δεν συμβαίνει σε άλλες χώρες. Ο άλλος σημαντικός λόγος, είναι ότι μπορούν να κυνηγήσουν σπάνια ζώα. Στη Ρωσία -αναφέρει χαρακτηριστικά- μπορεί κανείς να κυνηγήσει τον αγριόκουρκο, κάτι που απαγορεύεται σχεδόν σε όλη την Ευρώπη.

Επίσης, το κυνήγι επιτρέπεται ουσιαστικά σε ολόκληρη τη χώρα, εκτός από τις ιδιαίτερα προστατευμένες φυσικές ζώνες. Ένα ακόμη σπουδαίο στοιχείο, είναι πως το κυνήγι στη Ρωσία είναι πιο δύσκολο, οι συνθήκες είναι πιο άγριες. Μεγάλο ενδιαφέρον για κυνήγι στη Ρωσία επεδείκνυαν πάντα Γερμανοί, Έλληνες, όπως και Ιταλοί, Γάλλοι και Ισπανοί, αναφέρει ο Μπιστρόφ.

Σημειώνει δε, ότι το μοναδικό πρόβλημα για τους ξένους είναι η μεταφορά των όπλων. Σύμφωνα με τη ρωσική νομοθεσία για την κατοχή όπλων και το κυνήγι, εκεί που πηγαίνει ένας αλλοδαπός πρέπει να υπάρχει ειδικός χώρος φύλαξης όπου τη νύχτα θα παραδίδονται τα όπλα. Ωστόσο, υπάρχει μια άβολη παράμετρος, ότι σε αυτό το χώρο πριν από την παράδοση του οπλισμού, όταν κρίνεται αναγκαίο, πρέπει να έρθουν οι υπάλληλοι της ιδιωτικής ασφάλειας. Καμιά φορά αυτό μπορεί να διαρκέσει και τρεις ώρες καθώς ο χώρος φύλαξης πρέπει να βρίσκεται σε απόσταση 50 χλμ. από τον πλησιέστερο οικισμό. Ενώ, αν οι κυνηγοί έρχονται για δύσκολο κυνήγι σπάνιων ζώων και μπαίνουν βαθιά μέσα στην ταϊγκά, τότε δεν μπορούν να επιστρέψουν το βράδυ στον καταυλισμό των κυνηγών για να παραδώσουν τα όπλα. Ένα άλλο ζήτημα που σημειώνει ο Μπιστρόφ, είναι η μεγάλη δυσκολία που υπάρχει στο να βγει από τη χώρα η λεία.

Πηγή: http://gr.rbth.com/