Οι διαφορές ανάμεσα σε μακρύτριχους και κοντότριχους σκύλους…

Κείμενο-φωτο: Ν. Φωτακόπουλος

Κρυώνει περισσότερο ένας κοντότριχος σκύλος από ότι ένας μακρύτριχος. Αντέχουν περισσότερο στην παγωνιά τα σέττερ, σε σχέση με τα πόιντερ; Μην βιαστείτε να απαντήσετε, γιατί μπορεί και να κάνετε λάθος. Ειδικά αν δεν έχετε συνυπάρξει με σκύλους όλων των ειδών τριχώματος και υποτριχώματος. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή..

Μπορεί οι περισσότεροι σκύλοι να ανήκουν σε μία από τις δύο βασικές κατηγορίες τριχωμάτων που είναι οι κοντότριχες (λειότριχες) και οι μακρύτριχες, όμως υπάρχουν και άλλα είδη τριχωμάτων. Αρκετά συνηθισμένο είναι το σκληρότριχο (Ντράτχααρ, Ντάκσχουντ, Σεγκούτζιο κ.λ.π) και το σγουρόμαλο (Κανίς), ενώ υπάρχουν και κάποια άλλα είδη που είναι αρκετά σπάνια. Όπως π.χ. τα κυματοειδή και τα κατσαρότριχα τριχώματα της φυλής Κάο δε Αγουα, που στα πορτογαλικά σημαίνει Σκύλος του νερού. Ακόμα υπάρχουν και τριχώματα όπως αυτό του Φλατ Κόουτεντ Ριτρίβερ. Φυσικά υπάρχουν και οι …άτριχοι σκύλοι με χαρακτηριστικό εκπρόσωπο τον Μικρό Κινέζικο Λοφιοφόρο.

Μεγάλη λοιπόν η ποικιλία των σκυλίσιων τριχωμάτων και, αν εντρυφήσουμε λίγο στις φυλές που τα ενδύονται, μπορούμε να καταλάβουμε πολλά για την χρησιμότητά τους. Όπως π.χ. το ότι όλες οι φυλές που έχουν σαν κύριο καθήκον το απόρτ από το νερό είναι μακρύτριχες, σγουρόμαλλες κ.λ.π ή- αν θέλετε- δεν είναι κοντότριχες. Και όχι μόνο δεν είναι κοντότριχες, αλλά έχουν και υποτρίχωμα. Δηλαδή ένα δεύτερο τριχωτό μανδύα που δεν είναι άμεσα ορατός, αλλά έχει μεγάλη σημασία για την προστασία του κορμιού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα σκύλου με υποτρίχωμα είναι το Ντράτχααρ. Και αυτό το υποτρίχωμα βοηθά το Ντάχτααρ λειτουργώντας τόσο σαν θερμομόνωση, όσο και σαν ασπίδα απέναντι στα αγκάθια και στις καταπονήσεις που κρύβουν τα πουρνάρια και γενικότερα οι πυκνούρες.

Το καθήκον καθορίζει το τρίχωμα

Γιατί όμως ένας σκύλος που το καθήκον του είναι η επαναφορά από το νερό, να έχει μακρύ τρίχωμα; Ο λόγος είναι μάλλον απλός.

Το μακρύ τρίχωμα όταν βραχεί κολλάει επάνω στο δέρμα και σταδιακά παίρνει την θερμοκρασία του σώματος, λειτουργώντας σαν μονωτικό (όπως ακριβώς και η στολή κατάδυσης).

Αντίθετα ένας λειότριχος σκύλος δεν έχει αυτή την πολυτέλεια και έτσι ξυλιάζει από το κρύο, ειδικά αν μείνει ακίνητος σε κάποιο καρτέρι ή σε κάποια πλάβα.

Όμως δεν είναι μόνο το είδος και η ποιότητα του τριχώματος που κάνει ένα σκύλο περισσότερο ανθεκτικό από έναν άλλο. Πρώτα και πάνω από όλα είναι ο ψυχισμός και το πάθος του. Πάμπολλα είναι τα πόιντερ που παθιασμένα απορτάρουν από τα παγωμένα νερά, ενώ αντίθετα πάμπολλα είναι τα Σέττερ ή τα Μπρετόν που βλέπουν νερό και ….απομακρύνονται. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πώς δεν υπάρχουν σαφείς διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στις φυλές που θεωρούνται περισσότερο ανθεκτικές στις παγωνιές και σε αυτές που δεν συνιστώνται για παγωμένα κυνήγια. Σε γενικές γραμμές όλες οι μακρύτριχες φυλές αντέχουν πολύ περισσότερο στις παγωνιές από ότι οι λειότριχες. Ακόμα και οι μακρύτριχες ποικιλίες κάποιων φυλών μπορούμε να πούμε πώς έχουν «κατασκευαστεί» γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο. Τέτοιες φυλές είναι τα Βίζσλα, τα Βαϊμαράνερ, τα Σεγκούτζιο, τα Ντακσχουντ κ.λ.π.

Ο χρωματισμός έχει και αυτός την δική του συνεισφορά στην αυξομείωση της θερμοκρασίας του σώματος. Τα μαύρα απορροφούν την ηλιακή και όχι μόνο θερμοκρασία, ενώ αντίθετα τα λευκά την αντανακλούν. Τον καυτό Αύγουστο και Σεπτέμβρη τα μαύρα σκυλιά ζεσταίνονται περισσότερο και μόλις βγει ο ήλιος ψάχνουν για ίσκιο. Όσο φιλότιμος και να είναι ο μαύρος σκύλος, είναι μοιραίο να ζεσταθεί πολύ πιο σύντομα από έναν άσπρο. Όμως, αν αυτός ο σκύλος είναι (και) μακρύτριχος, τον χειμώνα θα είναι σε καλύτερη θέση και θα αντέξει περισσότερο στην παγωνιά του βάλτου ή την υγρασία του δάσους.

Εδώ θα πρέπει να διευκρινίσουμε μια ιδιαιτερότητα των σκύλων που δημιουργεί σύγχυση σε πολλούς κυνόφιλους. Ο σκύλος δεν έχει πόρους στο δέρμα για να αναπνέει το σώμα τους όπως του ανθρώπου. Εξαίρεση αποτελούν οι πατούσες και το εσωτερικό των δακτύλων του. Αυτή η λεπτομέρεια δεν επηρεάζει βέβαια την αντοχή στην παγωνιά αλλά επηρεάζει τον σκύλο όταν έχει ζέστη και καύσωνα. Η μόνη του πηγή πρόσληψης οξυγόνου και ψύξης του σώματος είναι η αναπνοή, η οποία παράλληλα λειτουργεί και σαν τρόπος αποβολής θερμότητας μέσα από το λαχάνιασμα. Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό να μην τον κλειδώνουμε σε επτασφράγιστα σκυλόκουτα και μπαγκαζιέρες. Η αποβολή θερμότητας από έναν λαχανιασμένο και πολλές φορές βρεγμένο σκύλο δημιουργεί έναν εκρηκτικό συνδυασμό, που οδηγεί το δύστυχο ζωντανό σε ασφυξία. Πολύ χειρότερα γίνονται τα πράγματα αν οι σκύλοι είναι δύο ή περισσότεροι. Και δεν είναι λίγοι οι αφελείς ιδιοκτήτες που την πατάνε, επειδή λένε «έλα μωρέ χειμώνας είναι, τι θα πάθουν». Και όμως, θερμοπληξίες ή πιο σωστά ασφυξίες, συμβαίνουν και τον χειμώνα…

Η φυσική κατάσταση

Και για να επανέλθουμε στα σκυλιά που αντέχουν στις παγωνιές του χειμώνα να σημειώσουμε πώς είναι πολύ σημαντική η φυσική κατάσταση του συντρόφου μας και φυσικά η εκπαίδευσή του. Είναι λογικό ένας χρονιάρικος σκύλος πού δεν έχει ξαναδεί ποτάμι να κάνει πίσω στη θέα του, ή να αρνείται το απόρτ (και ας απορτάριζε τέλεια στην στεριά). Καλό είναι να μην τον πιέσουμε για να μην πάρει με φόβο τα νερά και τις παγωνιές, καθώς μετά θα είναι δύσκολο να διορθωθεί η κατάσταση. Χρειάζεται υπομονή και σε καμία περίπτωση βιασύνη. Φυσικά κανένας σκύλος δεν έχει πρόβλημα με την στεριανή παγωνιά, εφόσον κινείται. Η κίνηση ζεσταίνει και κρατάει το σώμα ζεστό και άτρωτο στο κρύο, είτε είναι μακρύτριχος είτε είναι κοντότριχος.