Tα χρώματα του σκύλου φέρμας!

κείμενο Giancarlo Mamchini

φωτο: Ν. Φωτακόπουλος

Αν και δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό στους πιο πολλούς από εμάς, η εργασία ή η αποτελεσματικότητα ενός σκύλου φέρμας μπορεί να επηρεαστεί και από το χρώμα του τριχώματός του.

Οι κυνηγοί που ειδικεύονται στο κυνήγι της μπεκάτσας μάλλον το έχουν παρατηρήσει, ενώ σε κάποιο βαθμό διαμορφώνουν ακόμα και τις επιλογές τους με κριτήριο τον χρωματισμό του σκύλου που χρησιμοποιούν.

Είναι λογικό, ένας μπεκατσοκυνηγός να προτιμά έναν σκύλο λευκού ή άλλου ανοιχτού χρώματος, για να τον ανακαλύπτει εύκολα όταν θα φερμάρει ακίνητος μέσα στην πυκνή βλάστηση που θα τον καλύπτει.

Ποιος θα μπορούσε να διαφωνήσει ότι ένας σκύλος με ΄΄φωτεινό΄΄ χρώμα εντοπίζεται πιο εύκολα μέσα στο δάσος, από οποιονδήποτε άλλο σκουρόχρωμο που παραλλάσσεται μέσα στις σκιές και στα φυλλώματα, εμποδίζοντας τον κυνηγό να τον διακρίνει την κρίσιμη στιγμή της φέρμας;

Κι όμως, ένας γνωστός Γάλλος ειδικός και συγγραφέας έχει υποστηρίξει ότι στο κυνήγι της μπεκάτσας, ένα σκούρο τρίχωμα μπορεί να κάνει…περισσότερο αποδοτικό το κυνηγόσκυλο. Υποστήριζε δηλαδή ότι το μαύρο – πύρινο του Γκόρντον Σέττερ ή το καφέ του κούρτσχααρ, εξαιτίας της ΄΄παραλλαγής΄΄ τους γίνονται περισσότερο ανεκτά από τη μπεκάτσα και έτσι τα πουλιά ΄΄κρατάνε΄΄ περισσότερο στη φέρμα!

Λυπάμαι, αλλά θα πρέπει να διαφωνήσω με αυτήν την άποψη…

Η ακινησία του θηράματος κατά τη διάρκεια της φέρμας του σκύλου, εξαρτάται από άλλα πράγματα και όχι από το χρώμα του. Το σημαντικό σε αυτήν την περίπτωση είναι από πόσο μακριά και έγκαιρα ο σκύλος συνέλαβε την αναθυμίαση, πόσο θόρυβο είχε παράγει κατά την έρευνα του, αλλά και από μια σειρά άλλων καταστάσεων που έχουν να κάνουν με τις κυνηγετικές του ικανότητες.

Ανοιχτόχρωμοι σκύλοι στο δάσος

Επιμένω με προσήλωση στην άποψη μου ότι, οι σκύλοι με ανοιχτόχρωμο τρίχωμα είναι περισσότερο ΄΄προσοδοφόροι΄΄ στο κυνήγι της μπεκάτσας. Όχι γιατί είναι καλύτεροι κυνηγετικά, αλλά απλά γιατί διευκολύνουν πολύ περισσότερο τον κυνηγό στον εντοπισμό τους.

Όταν κάποια στιγμή μέσα στο δάσος το καμπανάκι βουβαίνεται ξαφνικά, η στιγμή είναι κρίσιμη. Και όταν αρχίζετε να ψάχνετε τον φερμαρισμένο σκύλο σας, είναι πολύ μεγάλη ανακούφιση να τον διακρίνετε από μακριά σαν μια μεγάλη κηλίδα ανάμεσα στα πυκνά φυλλώματα.

Όσοι κυνηγούν ξέρουν ότι δεν υπάρχει πιο συγκινητική στιγμή από αυτήν…

Έχω κυνηγήσει αντιθέτως με σκουρόχρωμους σκύλους όλων σχεδόν των φυλών, για να μπορώ να ισχυρισθώ ότι στο δάσος με δυσκόλευαν. Ακόμα και όταν βρίσκονταν ακινητοποιημένα σε φέρμα λίγα μόνο μέτρα από εμένα, αυτά τα σκυλιά παρέμεναν αόρατα μέσα στη βλάστηση με αποτέλεσμα η στιγμή να περνάει ΄΄άκαρπη΄΄.

Άλλοτε δεν προλάβαινα να προετοιμασθώ, άλλοτε δεν προλάβαινα να πάρω την κατάλληλη θέση, ενώ άλλοτε ανακάλυπτα τη μπεκάτσα μόνο όταν…έφευγε μακριά μου και ο σκύλος έσπαγε τη φέρμα του.

Είχα κάποτε ένα εξαιρετικό Κόρθαλ, που όμως στο δάσος ήταν τελείως αόρατο. Έβρισκε και φέρμαρε τις μπεκάτσες με μια ξεχωριστή μαεστρία, όμως εγώ δεν μπορούσα να βρω τον ίδιο το σκύλο και οι ευκαιρίες πέρναγαν ανεκμετάλλευτες.

Αυτού του είδους το πρόβλημα φυσικά, εκλείπει τελείως στους περισσότερους άλλους κυνηγότοπους. Στον κάμπο ή στις απλωσιές των σπανών βουνών, το χρώμα του τριχώματος μικρή σημασία έχει. Σε αυτές τις περιπτώσεις τον πρώτο ρόλο συνήθως έχει η αισθητική του ίδιου του κυνηγού.

Έστω και έτσι όμως, είναι παρατηρημένο ότι το χρώμα του τριχώματος έχει για τον άνθρωπο – κυνηγό έναν χαρακτήρα προτεραιότητας, πριν επιλέξει το κουτάβι που θα τον συντροφέψει.

Είναι πολλοί μάλιστα εκείνοι που εξετάζουν περισσότερο το χρώμα ή την τοποθέτηση των κηλίδων στο κεφάλι ή στον κορμό του σκύλου, απ’ ότι την ίδια τη μορφολογία ολόκληρου του ζώου.

Τις περισσότερες όμως φορές, η επιλογή είναι άσχετη με την αισθητική…

Τα γονίδια και το χρώμα

Συμφωνά βέβαια ότι για τους εκτροφείς ή για τους πιο ΄΄ειδικούς΄΄ από εμάς, το χρώμα μπορεί να είναι βασικό κριτήριο όταν συνδέεται με μια συγκεκριμένη κατεύθυνση εκτροφής, με μια ξεχωριστή και διακριτή ΄΄γραμμή αίματος΄΄ ή με ένα αξιόλογο πρόγονο…

Όμως αυτό δεν ισχύει με τους περισσότερους, που λανθασμένα πιστεύουν ότι το χρώμα του τριχώματος πιστοποιεί και την…κληρονομιά όλων των άλλων προσόντων, από τον πρόγονο του κουταβιού.

Κάποτε λόγου χάρη, όσον αφορά τα Αγγλικά Σέττερ, υπήρχε ζήτηση…τρίχρωμων κουταβιών γιατί είχε θεωρηθεί ότι προέρχονταν από ΄΄οικογένειες΄΄ με πλούσια κυνηγετικά προσόντα.

Σε μα άλλη χρονική φάση ιδιαίτερη προτίμηση υπήρχε και για τα σέττερ με συκωτί χρώμα, γιατί έλεγαν ότι είναι περισσότερο άξια στην επαναφορά.

Ελάχιστη σχέση με την πραγματικότητα όμως, έχουν όλα αυτά…Ωστόσο, υπάρχουν περιπτώσεις που η προσεχτική αξιολόγηση των χρωματικών κηλίδων ενός σκύλου, μπορεί να βεβαιώσει…μια μη καθαρόαιμη προέλευση!

Υπήρχε κάποτε στην Ιταλία ένα πολύ γνωστό πόιντερ σπάνιας ομορφιάς, τέλειο στην κατασκευή του και εξαιρετικός ΄΄αγωνομάχος΄΄. Κάποτε αυτός ο σκύλος πουλήθηκε. Ο καινούργιος ιδιοκτήτης τον παρουσίασε σε μια σημαντική διεθνή έκθεση μορφολογίας, όμως ο έμπειρος κριτής που εξέτασε τον σκύλο…δεν του απένειμε καμία διάκριση.

Η απογοήτευση του ιδιοκτήτη ήταν μεγάλη, τόση μάλιστα ώστε πολύ ευγενικά να ζητήσει από τον κριτή τους λόγους αυτής της ΄΄απόρριψης΄΄.

Εκείνος του είπε ότι όντως ο σκύλος ήταν εξαίρετος μορφολογικά, αλλά ζήτησε από τον ιδιοκτήτη να σκύψει πάνω στο πόιντερ του που ήταν λευκό – καφέ. Του υπέδειξε λοιπόν κάποιες ανεπαίσθητες πορτοκαλί κηλίδες, που υπήρχαν στα σαγόνια και γύρω από τον πρωκτό!

΄΄ Στις φλέβες αυτού του σκύλου, τρέχει χωρίς αμφιβολία αίμα από σεγκούτσι. Σαν επιβήτορας θα δώσει σκύλους κάτω του μετρίου, γιατί θα μεταδίδει χαρακτηριστικά που δεν ανήκουν στο πόιντερ΄΄ υπέδειξε ο κριτής.

Πράγματι, όλα τα παιδιά του συγκεκριμένου σκύλου είχαν την προδιάθεση να ψάχνουν με τη μύτη στο έδαφος, την ουρά επάνω και να κλαφουνίζουν περιστασιακά κατά τη διάρκεια της έρευνας.

Το χρώμα του τριχώματος λοιπόν δεν είναι μόνο ένας αισθητικός παράγοντας. Για εκείνον που ξέρει να το ΄΄διαβάσει΄΄, μπορεί να πιστοποιήσει προτερήματα ή ελαττώματα των προγόνων ή της εκτροφής από την οποία προέρχεται ένα κουτάβι.