Το μυστήριο της εκτροφής σκύλων (β μέρος).

κείμενο: Δημήτρης Χριστοδουλάκης

φωτο: Ν. Φωτακόπουλος

Συνέχεια από το α μέρος: Ίσως το πιο πολυσυζητημένο θέμα στους χώρους της κυνηγετικής κυνοφιλίας, είναι τα χαρτιά καθαροαιμίας. Ξεκινά από εκείνους που ισχυρίζονται ότι δεν κυνηγάνε τα χαρτιά αλλά ο σκύλος, οπότε αδιαφορούν για τα πιστοποιητικά καθαροαιμίας. Και καταλήγει σε εκείνους που ακόμα και το καλύτερο κυνηγόσκυλο να πέσει στα χέρια τους, εάν αυτό δε προέρχεται από εκείνα τα συγκεκριμένα αίματα που επιθυμούν, δεν… το εντάσσουν στο κυνοστάσιό τους.

5η κατηγορία Ζευγάρωμα με …αχταρμά γονιδίων

Άφησα εσκεμμένα τη πέμπτη κατηγορία για το τέλος, καθότι είναι και εκείνη στην οποία ανήκουν σήμερα, οι περισσότεροι ερασιτέχνες και επαγγελματίες εκτροφείς. Οι εκτροφείς αυτής της κατηγορίας, διαλέγουν ένα αποδεδειγμένα καλό σκυλί που προέρχεται από άξιους προγόνους με πιστοποιητικά καθαροαιμίας, για να το ζευγαρώσουν με την άξια θηλυκιά τους η οποία επίσης διαθέτει πιστοποιητικά καθαροαιμίας, ελπίζοντας πως τα κουτάβια θα συνδυάσουν τα περισσότερα καλά χαρακτηριστικά από τους προγόνους τους.

Είναι όμως πρακτικά αδύνατο να κρατήσεις τις ίδιες γραμμές αίματος στα σκυλιά σου χωρίς να κάνεις αποκλειστικά γραμμική αναπαραγωγή. Βέβαια, πρέπει κάποιες φορές να μπαίνουν και ξένα αίματα στην εκτροφή, αλλά αυτό οφείλει να είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Γραμμική αναπαραγωγή είναι εκείνη στην οποία τόσο η μητέρα όσο και ο πατέρας έχουν κοινούς προγόνους. Δε μπορεί δηλαδή κάποιος εκτροφέας, ζευγαρώνοντας τις θηλυκές του με τους εκάστοτε διάσημους πρωταθλητές, να ισχυριστεί ότι έχει καθαρές γραμμές αίματος (ο αχταρμάς των προγόνων τόσο από τις μητέρες όσο και από τους πατεράδες, δημιουργεί ένα ομολογουμένως νεφελώδες γονιδιακό τοπίο). Ο λόγος που οδηγεί τους περισσότερους εκτροφείς σε αυτό το «ρίσκο», είναι το ένστικτο του τζογαδόρου. Κάθε χρόνο βγαίνουν στην επιφάνεια μία χούφτα εξαιρετικά αρσενικά σκυλιά, που δίκαια τραβάν τα φώτα της δημοσιότητας επάνω τους. Οι εκτροφείς συνήθως θαμπώνονται από τα προσόντα αυτών των μεγάλων ταλέντων, και έτσι τρέχουν να ζευγαρώσουν τις σκύλες τους με αυτά. Ο εκτροφέας όταν αποφασίσει να χρησιμοποιήσει αυτή τη μέθοδο, το κάνει έχοντας γνώση ότι βγαίνοντας από την καθαρή γραμμή αίματος που έχει, θα αντιμετωπίσει μια σειρά από ρίσκα που θα τροποποιήσουν το «μοντέλο του», χάνοντας έτσι την ομοιογένεια της εκτροφής του. Βέβαια αυτή η μέθοδος εισάγει νέο αίμα στην εκτροφή, διευρύνει την γενετική βάση και αυξάνει σημαντικά την ζωτικότητα των ζώων, προσφέρει πολλές φορές εξαίρετα δείγματα σκύλων. Αρκεί ο εκτροφέας που επιλέγει αυτή τη μέθοδο να γνωρίζει τι κάνει και γιατί το κάνει.

Η διάκριση των κατηγοριών

Όλοι εκείνοι που ζευγαρώνουν διαφορετικές φιλές σκύλων και μάλιστα κάποιες φορές διαφημίζουν τις γέννες τους μιλώντας για καθαρόαιμα γκέκας με σεγκούτσι κτλ, ανήκουν σίγουρα στην πρώτη κατηγορία «εκτροφέων» και τα αποτελέσματα της εκτροφής τους γυρίζουν την εξέλιξη της κυνοφιλίας, αρκετές εκατοντάδες χρόνια πίσω.

Οι άνθρωποι που ζευγαρώνουν τις σκύλες τους με το σκύλο του γείτονα γιατί είναι κι αυτός της ίδιας ράτσας και είναι και φιλαράκι, ακόμα κι αν τα κουτάβια τους έχουν χαρτιά, δε μπορούν να ξεφύγουν από τη δεύτερη κατηγορία εκτροφέων. Εκείνοι που επιλέγουν τους επιβήτορες για τη σκύλα τους στηριζόμενοι στην αξία του επιβήτορα και της μάνας αλλά και στο γεγονός της κοινής ράτσας τους, είτε τα σκυλιά τους έχουν είτε δεν έχουν χαρτιά, δε μπορεί να ξεπεράσουν το εμπόδιο της τρίτης κατηγορίας. Στηρίζουν τις προσδοκίες τους σχεδόν αποκλειστικά στους γονείς, και καθόλου ή ελάχιστα τους προγόνους των γονέων.

Οι εκτροφείς που κομπάζουν για τα σκυλιά τους ότι κρατάνε από δικά τους αίματα πολλών γενεών και διαθέτουν μάλιστα επώνυμες εκτροφές, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι όταν επαναλάβουν δύο διαδοχικές γέννες με τη μέθοδο της ανοικτής αναπαραγωγής, τότε οι αρχικές τους γραμμές πάνε περίπατο και το μόνο που παραμένει σταθερό είναι η «επωνυμία» του εκτροφείου τους.

Από την άλλη, υπάρχουν και εκείνοι που αποφασίζουν να καταξοδευτούν για να φέρουν από το εξωτερικό καλά σκυλιά από γνωστές και καθαρές γραμμές αίματος. Παρότι οι πολλοί συνάδελφοί τους τους κατακρίνουν, εγώ τους θεωρώ άξιους συγχαρητηρίων, γιατί μπαίνουν στο παιχνίδι της εκτροφής με το σωστό τρόπο. Εάν δεν κάνουν το λάθος να ζευγαρώνουν τα σκυλιά τους με ότι υπάρχει εύκαιρο, για να αποσβέσουν τα έξοδα, τότε βοηθάν την εξέλιξη της κυνοφιλίας χωρίς να προσπαθούν να ξαναανακαλύψουν το τροχό. Αρκεί πάντα να καθίσουν να μελετήσουν ποια είναι εκείνα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της συγκεκριμένης γραμμής αίματος με την οποία αποφάσισαν να ασχοληθούν, και πώς να διακρίνουν αυτά τα χαρακτηριστικά στα κουτάβια τους. Αυτή η διαδικασία μελέτης των κληρονομικών χαρακτηριστικών, φαντάζει και είναι ίσως μία άχαρη υπόθεση. Η αλήθεια όμως είναι πως η απόκτηση ενός άξιου σκύλου από ένα αναγνωρισμένο κυνοτροφείο, δε συνεπάγεται και την αυτόματη μεταλαμπάδευση των γνώσεων του εκτροφέα. Είναι υψηλή, πολύ υψηλή της γνώσεως η σκάλα. Όμως τουλάχιστον, έχουν ανέβει το «πρώτο σκαλί» που λέει κι ο Καβάφης.

ΔΕΙΤΕ Το μυστήριο της εκτροφής σκύλων (Α μέρος).