Μνήμες: Ένας μικρός θυμάται πως βίωσε τις πρώτες μέρες της Χούντας!

Ήταν μόλις 3-4 ημέρες μετά την επιβολή της ΄΄επανάστασης΄΄ της 21ης Απριλίου και όλα τάσκιαζε η φοβέρα για την μακρά σκλαβιά που θα ακολουθούσε.

κειμενο: Νίκος Φωτακόπουλος

Ακόμα δεν είχα κλείσει τα 10 μου χρόνια. Όμως όπως τα περισσότερα παιδιά των ΄΄λαϊκών στρωμάτων΄΄ της εσωτερικής μετανάστευσης εκείνης της εποχής είχα ήδη βγει στην βιοπάλη.
…Ώριμος στα δέκα μου χρόνια αφού ήδη γνώριζα τι θα πει μεροκάματο, τι θα πει πολύτεκνη οικογένεια σε νοικιασμένο σπίτι και είχα ακούσει με τα ίδια μου τα αυτιά το ….χορωδιακό ‘‘Μητσοτάκη κάθαρμα’‘ ΄΄ από χιλιάδες κόσμου δυο χρόνια πριν. Που να φανταστώ πως το επίθετο Μητσοτάκης θα με ακολουθούσε σαν …predator σε όλη μου την ζωή.
-Έχουν περάσει πια 56 χρόνια όμως πάντα τέτοιες μέρες έρχονται και ξανάρχονται οι μνήμες εκείνης της εποχής για να επιβάλουν την καταλυτική τους διαχρονικότητα.

-Έχει περάσει πια μισός και πλέον αιώνας όμως τα παραταγμένα τανκς και η αγωνία του κάθε διαβάτη, μαζί και η δική μου, να προλάβει να κλειστεί στο σπίτι του πριν την απαγόρευση της κυκλοφορίας έρχονται και ξανάρχονται στην μνήμη μου…

Ως πιτσιρίκος της αλάνας που ήταν η χωμάτινη οδός Πέτρας είχα πάντα μια εμμονή με το τρέξιμο. Τρέχοντας στον μπακάλη, στον φούρνο, στο σχολείο και στο χολερικά χουντικό ‘’Κέντρο Νεότητας’’ της Λένορμαν εκει στην πλατεία Μεταξά (τότε). Παντού τρέχοντας! Ξεκινούσα λοιπόν από την Αλεξανδρείας 17 στον Κολωνό, δρασκέλιζα την Κωνσταντινουπόλεως και καβαλούσα χοροπηδώντας την μεταλλική γέφυρα του σταθμού Λαρίσης. Έτσι για να νοιώθω την απολαυστική …ταλάντωσή της. Από εκεί ο δρόμος ήταν ανοιχτός μέχρι την Πατησίων όπου έπαιρνα το τρόλεϊ μέχρι τα Πατήσια για να πάω στην κλινική που νοσηλευόταν ο πατέρας μου. Να του πάω φαγητό, αλλαξιές, να τον αγκαλιάσω και να του φιλήσω το χέρι όπως κάναμε τότε τα …καλά παιδιά από σεβασμό κι ευγνωμοσύνη σε γονείς, παππούδες και …παπάδες!

**Η γέφυρα του Σταθμού Λαρίσης, Η γέφυρα των παιδικών μας χρόνων δεν υπάρχει πια..**

Όμως υπήρχε ωράριο. Όλα βιαστικά και στα γρήγορα. Η χούντα των πρώτων ημερών με ΄΄”πρωθυπουργό”΄΄ τον επίορκο εισαγγελέα ΄΄Κόλλια (ναι εισαγγελέας Αρείου Πάγου αν σας θυμίζει κάτι) απαγόρευε την κυκλοφορία μετά τις 6 το απόγευμα. Από τις 5 ο κόσμος χωνόταν στα σπίτια του μην τυχόν και βρει κανα μπελά. Μόνο …κομμουνιστές κυκλοφορούσαν εκτός ωραρίου. Δέος με έπιανε όταν περνούσα δυο φορές, στο πήγαινε και στο έλα, από τον Σταθμό Λαρίσης. Ήταν εκεί απέναντι ένα στρατόπεδο, νομίζω το ”μεταγωγών΄΄ ή κάτι τέτοιο, με παραταγμένα τα τάνκς των συνταγματαρχών. Δέος στην θέα των κανονιών και του ήχου των ερπυστριών. Δέος και φόβος στην θέα των κρανοφόρων στρατιωτών και διασκορπισμένων σε κάθε δρόμο και σοκάκι βλοσυρών ανδρών της ΄΄”Αστυνομίας πόλεων’’. Και πως αλλιώς θα μπορούσε να νοιώσει ένα δεκάχρονο παιδί εκείνης της εποχής; Μιας εποχής που τα ακούσματα του ήταν το ΄΄”Βρέχει στην φτωχογειτονιά’’, το ΄΄Άπονη Ζωή’, και ονόματα όπως Γρηγόρης Λαμπράκης, Σωτήρης Πέτρουλας, Βασιλέας Κωνσταντίνος, Μακρόνησος, ΕΔΑ κ.λ.π.
-Έχει περάσει πια μισός και πλέον αιώνας όμως τα παραταγμένα τανκς και η αγωνία του κάθε διαβάτη, μαζί και η δική μου, να προλάβει να κλειστεί στο σπίτι του πριν την απαγόρευση της κυκλοφορίας έρχονται και ξανάρχονται στο μυαλό μου…Έρχονται σαν εφιάλτης μιας νύχτας που κράτησε επτά χρόνια. Από τα δέκα μου ως τα δεκαεπτά μου! Και ας μην τα καταλάβαινα όλα… Μέχρι που ήρθε και το Πολυτεχνείο οπότε μεγαλώσαμε βίαια και απότομα με μια νέα χούντα ακόμα πιο αδίστακτη, αυτή του Ιωαννίδη. Ορισμένοι δεν μεγαλώσαμε ποτέ!
–Ποτέ λοιπόν ξανά εισαγγελείς και χούντες…